Treblinka w trzech odsłonach.

1. To najprawdopodobniej najbardziej rozpoznawalne i pamiętne ze wszystkich zdjęcie holokaustu: przestraszony i o najwyraźniej przesądzonym losie mały chłopiec z podniesionymi rękoma, stojący z innymi Żydami z warszawskiego getta pod nadzorem uzbrojonego niemieckiego żołnierza. W niedawnym eseju Erwin Knoll, redaktor wpływowego miesięcznika The Progressive, trafnie podsumowuje powszechny odbiór tego zdjęcia: Ta fotografia, być może najbardziej znany obraz holokaustu, ukazuje 7 letniego Tsvi Nussbauma z podniesionymi rękoma w Warszawie w 1943 r. Po wojnie Nussbaum wyjechał do Izraela a następnie do Stanów Zjednoczonych, gdzie pracował jako lekarz w Nowym Jorku.

“To fotografia, która zaczęła symbolizować holokaust: mały żydowski chłopiec z przybitym wystraszonym wzrokiem i podniesionymi do góry rękoma, otoczony przez nazistowskich żołnierzy. To ostatnia łapanka Żydów przeznaczonych do egzekucji podczas powstania w getcie warszawskim w 1943 r. W tle można zobaczyć więcej Żydów z podniesionymi rękami. Wpatrując się w to zdjęcie wiemy, że wkrótce wszyscy zginą. Fotografia pojawia się w archiwach i na wystawach, w artykułach magazynów i gazet dotyczących holokaustu, w telewizyjnych filmach dokumentalnych i książkach do historii. Do tej pory widziałem ją setki razy…”

To zdjęcie jest jednym z kilku tuzinów fotografii włączonych do oficjalnego raportu SS odnośnie akcji niemieckiej policji z kwietnia-maja 1943 r. przeciwko warszawskiemu gettu. Przez dekady od zakończenia wojny zostało powielone miliony razy w niezliczonych książkach, magazynach i filmach, służąc za swojego rodzaju ilustrację holokaustu „na każdą okazję”. Jej powiększenia pojawiały się na wystawach i ekspozycjach dotyczących holokaustu w krajach całego świata.

Milionom ludzi pozwolono wierzyć, że oszołomiony chłopiec na tej przejmującej fotografii został zamordowany wkrótce po uwiecznieniu tego pamiętnego obrazu na kliszy. „Fotografia rozdziera serce”, skomentowało Washington Post, „ponieważ wydaje się, że chłopiec, podobnie jak miliony Żydów i innych, zginie z rąk nazistów”. W reklamie zbioru sensacyjnych książek o holokauście z 1979 r. opublikowanej w przodującym amerykańskim tygodniku, zdjęcie to pojawia się z podpisem: „Nazywał się Arthur Chmiotak. W maju tego roku skończyłby 42 lata, ale został zagazowany w nazistowskim obozie koncentracyjnym jeszcze zanim skończył 10 lat. Dlaczego? Ponieważ był „niepożądany”, był chwastem w ogrodzie perfekcyjnych aryjskich kwiatów Hitlera. Po prostu jeden z ponad 6 milionów, którzy musieli zostać wyeliminowani…”

W Niemczech powszechnie wykorzystywany szkolny podręcznik opisuje to zdjęcie młodym czytelnikom tymi słowy:

„Warszawa, maj 1943 r.: zniszczenie żydowskiego getta i deportacja jego mieszkańców na zagazowanie do obozu w Treblince”

Jednakże w przeciwieństwie do legendy, „chłopiec z getta” nie został zabity. Przeżył wojenne internowanie w Warszawie i w niemieckim obozie koncentracyjnym. Tsvi Nussbaum w 1982 r. Kilka dekad po uwiecznieniu na zdjęciu nowojorski lekarz, Tsvi C. Nussbaum, ujawnił, że to on był chłopcem na słynnej fotografii. „Pamiętam, że przede mną stał żołnierz, który rozkazał mi, abym podniósł ręce do góry”, wspominał później Nussbaum. Po interwencji jego wuja, 7 letniemu chłopcu pozwolono dołączyć do reszty rodziny. Razem z krewnymi młody Nussbaum został deportowany z Warszawy w 1943 r. do obozu Bergen-Belsen w zachodnich Niemczech. Po wyzwoleniu pod koniec wojny wyjechał do Izraela, skąd wyemigrował w 1953 r. do Stanów Zjednoczonych. W 1990 r. mieszkał w Rockland County w stanie Nowy Jork. Historia Nussbauma wytrzymała krytyczne analizy i nawet dekady później wciąż jest on uderzająco podobny do chłopca na fotografii. Żydowscy historycy holokaustu, „którzy przez długi czas uważali to zdjęcie za rodzaj świętego dokumentu”, nie byli uszczęśliwieni objawieniem Nussbauma, relacjonował The New York Times, ponieważ byli „przekonani, że symboliczna moc fotografii zostałaby umniejszona, gdyby uwieczniony na niej chłopiec przeżył”. Sam Nussbaum był zaskoczony takimi obawami. „Nigdy nie zdawałem sobie sprawy, że wszyscy pokładają wagę 6 milionów Żydów w tym zdjęciu”, powiedział. „Dla mnie był to incydent, w którym uczestniczyłem, to wszystko”. Dr. Lucjan Dobroszycki z Instytutu Yivo, żydowskiego centrum historycznego w Nowym Jorku, ostrzegł, że “ta wspaniała fotografia najtragiczniejszego wydarzenia holokaustu wymaga większego poziomu odpowiedzialności od historyków niż jakakolwiek inna. Jest zbyt święta, by pozwolić ludziom robić z nią, co chcą”. Innymi słowy Dobroszycki zasugerował, że nie wolno pozwolić, by prawda historyczna pomniejszyła emocjonalne oddziaływanie i użyteczność zdjęcia. Powszechnie postrzegana jako jeden z najbardziej emocjonalnie wpływowych obrazów, fotografia ta jest w rzeczy samej mówiącym dowodem na tragiczny los europejskich Żydów podczas II wojny światowej, lecz w sposób nieco inny, niż wielu w to wierzy.

Źródło: http://www.ihr.org/jhr/v14n2p6.html Tekst pierwotnie wydrukowany w periodyku: The Journal of Historical Review, March-April 1994 (Vol. 14, No. 2)

2. Eugene M. Kulischer powiedział:

"Niemcy są wrogami judaizmu i dlatego muszą być ścigani ze śmiertelną nienawiścią. Celem judaizmu jest dzisiaj bezlitosna kampania przeciwko wszystkim Niemcom i kompletne zniszczenie tego narodu. Żądamy całkowitej blokady handlowej, import surowców ma być wstrzymany i odwet dokonany na każdym Niemcu, kobiecie i dziecku."

Wiki:"Eugene M. Kulischer (rosyjski: Евгений Михайлович Кулишер, 1881–1956) był rosyjsko-amerykańskim socjologiem, autorytetem w dziedzinie demografii, migracji i siły roboczej oraz ekspertem od Rosji. Kulischer ukuł termin „osoby przemieszczone” “DP, displaced persons”[1]"

Kulischer  był  wpływowym żydem. Podczas II wojny światowej był członkiem i konsultantem Office of Strategic Services (OSS), (Biuro Służb Strategicznych – agencjia wywiadowcza Stanów Zjednoczonych działająca w latach 1942-1946, poprzednik CIA). W 1943 roku opublikował książkę "Przemieszczanie się ludności w Europie" (The Displacement of Population in Europe). Na informacje i dane zawarte w tej publikacji składała się praca kilkudziesięciu instytucji,  których olbrzymia sieć kanałów informacyjnych, jawnych i tajnych, oplatała całą ówczesną Europę. Kulischer był w ten sposób jednym z najlepiej poinformowanych ludzi na temat sytuacji demograficznej i przemieszczania się ludzi w Europie.

Kulischer o wypędzeniu i deportacji żydów podczas wojny, pisze m.in. tak:

"Polskie getta nie są ostatnim etapem przymusowej migracji Żydów. 20 listopada 1941 roku Gubernator Hans Frank ogłosił, że polscy Żydzi będą ostatecznie transportowani dalej na wschód. Od lata 1942 getta i obozy pracy w niemieckiej okupowanej strefie Wschodnich Terytoriów staną się miejscem docelowym deportowanych zarówno z Polski, jak i z zachodniej i centralnej Europy, w szczególności był przewidziany nowy, na dużą skalę, transport z warszawskiego getta. Wielu deportowanych było wysłanych do obozów pracy położonych przy froncie sowieckim, innych do pracy przy mokradłach w Pińsku, czy gett w krajach bałtyckich, Białorusi i Ukrainie."

Kulisher stwierdza, że usunięcie żydów dalej na wschód było głównie motywowane pragnieniem użycia ich jako siły roboczej, także dla potrzeb armii frontowej. Żydzi nie byli wysyłani do pracy w Rzeszy bo to naruszałoby politykę Niemiec jako kraju wolnego od żydów. Nigdzie w swojej książce, która ukazała się już w czasie kulminacji tzw. Holocaustu (1943), Kulischer nie wspomina o obozach eksterminacyjnych czy o nazistowskiej polityce ludobójstwa żydów, a wręcz przeciwnie, dane zawarte w tej książce pokrywają się z polityką ówczesnych władz niemieckich, co sam autor z pewnym zaskoczeniem przyznaje.
https://archive.org/details/displacementofpo031323mbp/page/n4
 
3. Treblinka II - brak jakichkolwiek śladów masowych grobów.

Badanie georadarem (ang. ground-penetrating radar, GPR) – wysoko rozdzielcza, mobilna metoda geofizyczna oparta na emitowaniu fal elektromagnetycznych o częstotliwości z zakresu krótkich do ultrakrótkich fal radiowych i rejestracji fal odbitych od warstw charakteryzujących się zmianami własności dielektrycznych.

Przez 6 dni, w październiku 1999 roku, australijski zespół pod kierownictwem Richarda Krege, kwalifikowanego inżyniera elektronika, prowadził dokładne badania ziemi w miejscu dawnego obozu Treblinka II. W tym miejscu wg oficjalnych historyków ok. 800 000 żydów miało być zamordowanych (tu świadkowie podawali sprzeczne wersje technik uśmiercania, od pary wodnej, elektrowstrząsów aż po czad z silników Diesla) i następnie zakopanych w masowych grobach. Ostatecznie po wojnie sąd w Izraelu na podstawie zeznań jednego świadka ustalił, że zastosowaną techniką był czad (CO) z silników Diesla (sic!).

Zgodnie z Encyklopedią Holocaustu (1997) "w sumie 870 000 ludzi" było zamordowanych pomiędzy lipcem 1942 a kwietniem 1943, następnie pomiędzy kwietniem i lipcem 1943 setki tysięcy zwłok miało być rzekomo odkopanych i spalonych na dużych stosach zbudowanych z szyn kolejowych.

Zespół Kregea dysponował nowoczesnym georadarem (koszt 80 000 USD), który wysyłał pionowe sygnały widoczne następnie na monitorze komputera. GPR wykrywał wszelkie duże zakłócenia w strukturze gleby do głębokości 4 - 5 metrów, a czasami do 10 metrów. Takie radary są rutynowo używane na całym świecie przez geologów, archeologów i policję. W Treblince przeprowadzono również badanie wielu próbek ziemi przy pomocy narzędzia wiercącego. Nie znaleziono zakłóceń w glebie, które mogłyby potwierdzać pochówek setek tysięcy ciał czy nawet dowodów, że grunt kiedykolwiek był ruszany. Ponadto, Krege i jego zespół nie znalazł dowodów na istnienie indywidualnych grobów, ludzkich kostnych pozostałości, popiołów ludzkich czy też popiołów ze spalonego drewna.

Film 3:16 min
https://archive.org/details/TreblinkaInvestigation-GroundPenetratingRadarStudy
www.fpp.co.uk/Auschwitz/Treblinka/IHRJ191000.html

---

tagi: treblinka i tzw holocaust 

	kotlet
	7 września 2019 09:54

27     2805    2 zaloguj sie by polubić