//Ingrid Weckert ur. 1948, jedna z najbardziej znanych niemieckich badaczy historycznych. Autorka książki o wydarzeniach, które doprowadziły do Nocy Kryształowej  „Feuerzeichen”. Inne tematy obejmują emigracje żydowskie. Była poddawana nalotom policyjnym, podczas których Ernst Zündel został aresztowany w jej mieszkaniu w Monachium. W 1998 roku została skazana i ukarana grzywną w wysokości 3500 DM za napisanie artykułu rewizjonistycznego. Obecnie żyje na skraju ubóstwa, utrzymując się z niewielkiej emerytury.//

Noc Kryształowa (Reichskristallnacht) to nazwa, którą nadano nocy z 9 na 10 listopada 1938 r.

Tamtej nocy w prawie wszystkich dużych niemieckich miastach i niektórych mniejszych, szyby w żydowskich sklepach zostały wybite, domy i mieszkania zostały zniszczone, a synagogi zostały zburzone i podpalone. Wielu Żydów zostało aresztowanych, niektórzy zostali pobici, a niektórzy zostali nawet zabici. Noc Kryształowa była jednym z najbardziej haniebnych wydarzeń w narodowo-socjalistycznych Niemczech. Chociaż to Żydzi początkowo cierpieli, największe szkody wyrządzono państwu niemieckiemu i samym Niemcom.

Nawet ludzie sympatyzujący z narodowym socjalizmem nie mogą zrozumieć, jak to mogło się wydarzyć. Na przykład Julius Streicher, tak zwany "żydożerca numer 1" był wstrząśnięty, kiedy dowiedział się następnego ranka o demonstracjach i zniszczeniach.

Najważniejsze pytanie brzmi: kto był odpowiedzialny za incydent? Powszechnie przyjmuje się, zwłaszcza przez współczesnych historyków, że "nazistowski gang" zorganizował i przeprowadził pogrom, a głównym inicjatorem był minister propagandy dr Joseph Goebbels. Prawda jest taka, że ​​Adolf Hitler był tak zdegustowany incydentem, że zabronił komukolwiek omawiać tę sprawę w jego obecności. Dr Goebbels narzekał, że teraz będzie musiał wyjaśnić tę straszną sprawę Niemcom i światu, i że po prostu nie wiedział, jakie podać wiarygodne wyjaśnienia. Gdyby rzeczywiście był odpowiedzialny za "Noc Kryształową", z pewnością miałby dobrze przygotowane wyjaśnienie. Wyjaśnienie, które wygłosił rano 10 listopada, było wyjątkowo nieprzekonujące i z reguły nie wierzyła mu opinia publiczna. Podczas moich studiów nad tym tematem, które zaowocowały moją książką o tych wydarzeniach "Feuerzeichen", znalazłam wiele faktów, które nie zgadzają się z ogólnie przyjętą tezą. Wręcz przeciwnie, dowody, które znalazłam, dają zupełnie inny obraz.

Historia, którą nam podano.
Ogólnie przyjęta sekwencja wydarzeń, według większości autorów na ten temat, brzmi: Na początku października 1938 r. polski rząd ogłosił, że wszystkie polskie paszporty staną się nieważne pod koniec miesiąca, chyba że wcześniej otrzymają specjalną pieczęć, możliwą do uzyskania tylko w Polsce. Działanie to miało na celu skuteczne pozbycie się z Polski wszystkich polskich Żydów mieszkających w obcych krajach, z których większość była w Niemczech. Wielu z około 70 000 polskich Żydów mieszkających w Rzeszy w tym czasie przybyło po pierwszej wojnie światowej. Oczywiście rząd niemiecki obawiał się teraz, że będzie musiał na stałe przyjąć 70 000 Żydów. Niemiecki rząd próbował negocjować tę kwestię z Polakami, ale stanowczo odmówili.
Polscy funkcjonariusze graniczni byli zaskoczeni, kiedy pierwsze pociągi dotarły na granicę i pozwolili Żydom wjechać do Polski. Mniej więcej w tym samym czasie polski rząd deportował niemieckich Żydów z powrotem do Niemiec. Następnego dnia, 29 października, rządy polski i niemiecki zgodziły się nagle zaprzestać deportacji ludności żydowskiej do swoich krajów. Deportacje zostały całkowicie zatrzymane tej nocy.

Wśród deportowanych Żydów polskich była rodzina Herschela Feibela Grynszpana (Gruenspan), siedemnastolatka żyjącego wówczas w Paryżu. To, co nastąpiło później, jest podawane albo niepoprawnie, albo bardzo jednostronnie. 7 listopada Grynszpan udał się do ambasady niemieckiej w Paryżu i zastrzelił sekretarza ambasady Ernsta vom Ratha. Mówi się, że Grynszpan zrobił to, ponieważ był wściekły z powodu deportacji swojej rodziny. Prawda o jego motywacji jest zupełnie inna. Twierdzi się także, że ludność niemiecka, zaniepokojona wiadomością o śmierci vom Ratha w dniu 8, zorganizowała demonstracje antyżydowskie, zniszczyła sklepy żydowskie, zburzyła lub podpaliła wszystkie synagogi w Niemczech. Demonstracje i zniszczenia miały miejsce, ale nie jest prawdą, że były zorganizowane przez naród niemiecki i nie dotknęły większości synagog w Rzeszy. Wreszcie, twierdzi się, że Noc Kryształowa była początkiem eksterminacji Żydów w Niemczech. To jest całkowicie fałszywe. W dniu 28 października zaledwie na dwa dni przed terminem, niemiecka policja wyłapała od 15 000 do 17 000 polskich Żydów, głównie dorosłych mężczyzn, z całej Rzeszy i przetransportowała ich na niemiecko-polską granicę. Deportowani podróżowali normalnymi niemieckimi pociągami pasażerskimi z więcej niż wystarczającą przestrzenią. W przeciwieństwie do niektórych twierdzeń nie byli oni wpakowani w bydlęce wagony. Deportowani byli dobrze zaopatrzeni w żywność i opiekę medyczną. Pracownicy Czerwonego Krzyża i lekarze medycyny towarzyszyli im w pociągach.

Stosunki niemiecko-żydowskie przed Nocą Kryształową
Zanim wyjaśnię, w jaki sposób wydarzenia otaczające Noc Kryształową różnią się od tego, w co się na ogół wierzy, muszę najpierw podać kilka podstawowych informacji na temat pokojowych lat w Niemczech po dojściu Hitlera do władzy w 1933 roku. Każdy, kto jest świadomy prawdziwej sytuacji w Niemczech w okresie Trzeciej Rzeszy przyznaje, że epizod "Kryształowej Nocy" był dość niezwykły. Było to radykalne odejście od normalnego wzorca codziennego życia. Ten nagły wybuch nie był zgodny ani z oficjalną polityką narodowo-socjalistycznego rządu względem żydostwa, ani z ogólną niemiecką postawą wobec Żydów. Niemcy nie byli bardziej antysemiccy niż żaden inny naród. W rzeczywistości Żydzi, którzy musieli opuścić inne kraje europejskie, woleli Niemcy jako miejsce do życia i pracy.

W samej partii narodowo-socjalistycznej istniały dwie odrębne frakcje antysemickie. Jedna naukowa, a druga wulgarna. Naukowa skupiała się wokół Instytutu Badań nad Kwestią Żydowską. Wydawano kilka czasopism i wygłaszano wykłady dla grup obywatelskich i politycznych. Działania te były zgodne z polityką pokojowego usuwania Żydów z Niemiec i przesiedlania ich gdzie indziej. SS było całkowicie zaangażowane w tę politykę i odrzuciło wulgarny antysemityzm. Wulgarna antysemicka frakcja próbowała wpłynąć na powszechne odczucia. Głównym przedstawicielem tego podejścia był Julius Streicher, który publikował nieoficjalny miesięcznik  Der Stürmer. Używał surowych karykatur, by przedstawiać Żydów w najstraszniejszy sposób, próbując przekonać czytelników, że Żydzi są tak źli, jak Szatan. Przez lata na pierwszej stronie każdego numeru pojawiało się hasło "Żydzi są naszym nieszczęściem". Der Stürmer często wykorzystywał niewłaściwe i niegodne środki, aby przedstawić swój punkt widzenia.

Niemiecki narodowy socjalizm zasadniczo uważał  Żydów za nieniemieckich cudzoziemców, którzy okazywali się destrukcyjnymi dla każdego narodu, który pozwolił im dominować. Dlatego jedynym sposobem na uniknięcie dalszych problemów było oddzielenie Żydów od Niemców. Innymi słowy, musieli emigrować. W tym punkcie narodowi socjaliści i syjoniści byli w pełni zgodni. Chociaż Żydzi stanowili mniej niż jeden procent całkowitej populacji Niemiec w 1933 r., mieli władzę i wpływy w finansach, biznesie, kulturze i życiu naukowym, które były nieproporcjonalne do ich niewielkiej liczby. Wpływy żydowskie były bardzo powszechnie uważane za szkodliwe dla niemieckiego ozdrowienia po pierwszej wojnie światowej. Nie podjęto żadnych kroków prawnych przeciwko Żydom w Niemczech aż do międzynarodowej żydowskiej "Deklaracji wojny" przeciwko Niemcom, jaką ogłoszono na przykład na pierwszej stronie London Daily Express z 24 marca 1933 r. Ta "deklaracja" przybrała formę światowego bojkotu towarów niemieckich. Tydzień później odbył się oficjalnie sankcjonowany bojkot żydowskich sklepów i sklepów w całych Niemczech. Ta akcja była bezpośrednią odpowiedzią na międzynarodowy żydowski bojkot niemieckich towarów, który już obowiązywał. Jednakże reakcja Niemiec była raczej absurdalna i dlatego była ograniczona do jednego dnia, pierwszego kwietnia 1933 roku. Hitler i Goebbels prywatnie uznali, że niemiecki bojkot był porażką i zwróciłby ludzi przeciwko nowemu rządowi. Co więcej, ta jednodniowa akcja nastąpiła w sobotę, w żydowski sabat. Religijni Żydzi odczuwali złośliwą przyjemność z powodu niewygody Żydów, którzy normalnie utrzymywali swoje sklepy otwarte w soboty, a teraz byli zmuszeni przez rząd do przestrzegania żydowskiego prawa przeciwko pracy w szabat. Reżim narodowo-socjalistyczny starał się następnie zmniejszyć żydowskie wpływy i władzę za pomocą ściśle legalnych środków. Pierwsze prawo niemieckie, które można uznać za antyżydowskie, datowane było na 7 kwietnia 1933 r. Mimo że status prawny Żydów był ograniczony, każdy Żyd wiedział, jakie są jego prawa i do czego był jeszcze uprawniony. Nie było żadnych tajnych ani pozaprawnych środków przeciwko Żydom.

Jak na ironię, to właśnie oficjalna polityka dyskryminacji Żydów zmniejszyła skuteczność propagandy antysemickiej prawie do zera. Niemcy są generalnie uczciwymi ludźmi. Kiedy Niemcy zobaczyli, że ich żydowscy sąsiedzi są traktowani niesprawiedliwie, uznali, że jest to o wiele gorsze niż niebezpieczeństwo, które Żydzi rzekomo reprezentowali po prostu dlatego, że byli Żydami. Ponadto przykłady żydowskiej przestępczości i perwersji opisane w Der Stürmer były powszechnie uważane za wyjątki od normalnych zachowań żydowskich. Przeciętny Niemiec był przekonany, że Żydzi, których znał osobiście, zupełnie nie przypominają kryminalnych typów, opisywanych czasem w gazetach. W moim rodzinnym mieście w Berlinie większość lekarzy i prawników wciąż była Żydami. Nawet funkcjonariusz ds. zdrowia publicznego dla dzieci w dzielnicy Berlina, w której mieszkała moja rodzina, był Żydem, który utrzymywał tę pracę przez całą wojnę. Wciąż pamiętam pewnego dnia, kiedy moja matka wróciła od swojego żydowskiego lekarza. Powiedziała nam, że nie mogła go zobaczyć, ponieważ go już nie było. Został zabrany poprzedniej nocy. Moja matka była bardzo zdenerwowana. Tłum ludzi zebrał się przed jego domem. Wszyscy byli zszokowani i otwarcie dyskutowali o niesprawiedliwości tego środka. Później rodzice rozmawiali o tym, co się stało, i oboje zgodzili się, że lekarz nigdy tak naprawdę nie zrobił niczego złego. Ich reakcja była typowa. Kilka dni później nasz rodzinny pediatra, również Żyd, również został zabrany.

W tym czasie nie wiedziałam, co to znaczy być zabranym. Dopiero wiele lat po wojnie, kiedy zaczęłam czytać literaturę o Holokauście, dowiedziałem się, że mam uwierzyć, że zabranie to oznaczało deportację do obozu koncentracyjnego i prawdopodobną śmierć. Ale tak jak wiele tysięcy innych, te dwie rodziny lekarzy nie zostały zgładzone. Pewnego letniego dnia w 1973 roku, gdy szłam ulicami niemieckiej dzielnicy w Tel Awiwie, natknęłam się na tabliczki z nazwiskami obu lekarzy na drzwiach dwóch domów. Natychmiast próbowałam ich odwiedzić i dowiedziałam się, że obie rodziny wyemigrowały do ​​Palestyny ​​w 1939 roku. Chociaż jeden z nich zmarł w międzyczasie w Izraelu, mogłam rozmawiać z drugim. Bardzo dobrze pamiętał mojego ojca i wyjaśnił, że kiedy on i jego rodzina zostali aresztowani, zostali zabrani do obozu i dano mu wybór, podpisanie dokumentu deklarującego zamiar wyemigrowania z Niemiec lub zabranie go do obozu pracy. On i jego rodzina wybrali  emigrację. W rzeczywistości większość niemieckich Żydów całkiem dobrze przeżyła działania antysemickie. Nie znaczy to, że te środki nie były niesprawiedliwe dla pojedynczych Żydów, ale zazwyczaj mogli z nimi żyć.

Porozumienie w sprawie “haavara” (po hebrajsku: przewozu).
Jak już wspomniano, głównym celem niemieckiej polityki żydowskiej było zachęcenie Żydów do emigracji. Po rozpoczęciu międzynarodowego żydowskiego bojkotu przeciwko niemieckim towarom w marcu 1933 r. społeczność żydowska w Palestynie skontaktowała się z rządem niemieckim i zaoferowała przerwę w bojkocie w odniesieniu do Palestyny, pod warunkiem, że zostanie połączona z żydowską emigracją z Niemiec. W rezultacie porozumienie "Haavara" zostało podpisane przez Niemców i Żydów w maju 1933 r. Gmina żydowska zawarła zatem niezwykle korzystną umowę z rządem Niemiec zaledwie kilka miesięcy po jej utworzeniu. Porozumienie to było kluczową fazą w tworzeniu państwa Izrael. Kiedy opisałam to porozumienie w mojej książce "Feuerzeichen", która ukazała się w 1981 r., niektórzy czytelnicy uznali to za oburzające. Ale potem to samo twierdzenie zostało zawarte w "The Transfer Agreement", książce Edwina Blacka opublikowanej w 1984 roku. Ostatni akapit jego książki kończy się stwierdzeniem, że trwająca relacja ekonomiczna między żydowską społecznością Palestyny ​​a narodowymi socjalistycznymi Niemcami była "nieodłącznym czynnikiem w tworzeniu państwa" Izrael".

Porozumienie to umożliwiło każdemu Żydowi emigrację z Niemiec z praktycznie całym swoim majątkiem i osobistą fortuną, pod warunkiem, że musiał zdeponować wszystkie swoje aktywa w jednym z dwóch żydowskich banków w Niemczech, które posiadały oddziały w Tel Awiwie i Jerozolimie. Po przybyciu do Palestyny ​​mógł wycofać swoje aktywa zgodnie z warunkami umowy. Niemiecki kapitał tych dwóch żydowskich firm bankowych był gwarantowany przez niemiecki rząd. Nawet po wojnie aktywa te były w pełni dostępne dla żydowskich właścicieli lub ich przedstawicieli. Jeśli Żyd nie chciał emigrować natychmiast, mógł przenieść wszystkie swoje osobiste mienie do Palestyny, gdzie był chroniony przez powiernika, podczas gdy on pozostawał w Niemczech przez nieokreślony okres z emigracją jako jego ostatecznym celem. W międzyczasie jego majątek był bezpieczny poza Niemcami. Nawet biedniejsi Żydzi, którzy nie posiadali 1000 angielskich funtów, mogli wyemigrować do Palestyny z kredytami udzielonymi przez Haavarę. Władze brytyjskie na ogół wymagały minimalnego majątku 1000 funtów za każdego imigranta w Palestynie, gdyby nie był on uprawniony do tak zwanego certyfikatu pracownika. Dostępna była tylko ograniczona liczba takich certyfikatów i zostały one wydane wyłącznie osobom o specjalnych umiejętnościach zawodowych. Ponadto emigrujący do Palestyny Żydzi byli zwolnieni z tak zwanego "podatku lotniczego", który normalnie musieli płacić wszyscy emigrujący Niemcy. Jednak firmy żydowskie, które zorganizowały transfery, obciążyły emigrantów stałym procentem ich łącznych aktywów. Porozumienie z Haavara działało do końca 1941 r., kiedy to Stany Zjednoczone przystąpiły do wojny.

Po 1945 r. szkoda wyrządzona każdemu Żydowi w narodowo-socjalistycznych Niemczech została szczegółowo opisana w wielu publikacjach i połączona z innymi historiami, aby dać przesadne wyobrażenie, które stało się tak zwaną "prawdą historyczną". Dziwne jest to, że mimo upływu ponad czterdziestu lat [książka ukazała się w latach 80] nikt nie ustalił prawdziwego rozmiaru szkód wyrządzonych Żydom podczas Nocy Kryształowej. Z historii piszących można się tylko dowiedzieć, że "wszystkie" synagogi zostały zburzone, a "wszystkie" witryny sklepowe zostały zniszczone. Oprócz tego niejasnego opisu nie podaje się prawie żadnych szczegółów. Na podstawie tak zwanej "prawdy historycznej" o Nocy Kryształowej, prezydent Światowego Kongresu Żydów, Nahum Goldmann, miał czelność w 1952 r., aby odebrać 500 milionów dolarów od kanclerza Niemiec Konrada Adenauera, jako zadośćuczynienie za doznane szkody podczas tej listopadowej nocy. Kiedy Adenauer zwrócił się do Goldmanna o uzasadnienie tego ogromnego żądania, Goldmann odpowiedział: "Sam znajdujesz uzasadnienie, a to, czego chcę, to nie uzasadnień, ale pieniędzy". I dostał pieniądze! Goldmann mógł zinterpretować gotowość kanclerza Niemiec do zapłacenia pół miliarda dolarów jako dowód na to, że wszystkie synagogi zostały zniszczone. W 1938 r. w Niemczech było około 1400 synagog, z których tylko około 180 zostało zniszczonych lub uszkodzonych. Co więcej, w 1938 r. Żydzi posiadali około 100 000 sklepów i domów towarowych w Niemczech. Z tej liczby tylko około 7500 miało wybite szyby w oknach. Liczby te pokazują, jak bardzo tak zwana "prawda historyczna" różni się od tego, co faktycznie się wydarzyło. Szkody i zniszczenia, które rzeczywiście miały miejsce, były oczywiście strasznym wstydem, ale wyolbrzymianie ich przez niemieckich historyków, którzy wykorzystują je do potępienia własnego narodu, jest również wstydem. Historycy mówią nam, że podczas Nocy Kryształowej wszyscy Żydzi byli przerażeni, potulnie zaakceptowali to, co im się przydarzyło i obserwowali niszczenie ich własności bez oporu. Prawda jest inna. Przeglądając akta na ten temat, znalazłam wiele dokumentów, które dokładnie opisują to, co się wydarzyło. A faktem jest, że w wielu przypadkach Żydzi i ich niemieccy sąsiedzi walczyli przeciwko napastnikom, spychając ich z klatek schodowych, uliczny motłoch był bity i wypędzany w więcej niż jednej sprawie. Funkcjonariusze policji i partii byli ogólnie po stronie Żydów. Niektórzy przywódcy społeczności żydowskiej poszli na posterunki policji następnego dnia rano i poprosili policję o zbadanie szkód wyrządzonych ich synagogom. Otrzymane raporty policyjne są nadal dostępne w archiwach. Również wbrew temu, co nam powiedziano, większość Żydów nie była bezpośrednio dotknięta tymi wydarzeniami. Na przykład w Berlinie wszyscy nauczyciele i uczniowie największej żydowskiej szkoły w mieście, która służyła całemu rejonowi Berlina, pojawili się w swoich klasach następnego ranka, nie zauważając niczego niezwykłego podczas poprzedniej nocy. Heinemann Stern, żydowski dyrektor tej szkoły, napisał w swoich powojennych wspomnieniach, że zauważył palącą się synagogę w drodze do szkoły rano po nocy kryształowej, ale myślał, że to tylko przypadkowy pożar. Dopiero po przybyciu do szkoły otrzymał telefon z informacją o zniszczeniu poprzedniej nocy. Następnie kontynuował swoje lekcje w ciągu dnia i dopiero podczas pierwszej przerwy zadał sobie trud, aby poinformować całe szkolne gremium o tym, co się stało. [8] W jaki sposób można pogodzić te dowody z twierdzeniem Hermana Gramla, wybitnego niemieckiego historyka i współpracownika Monachijskiego Instytutu Historii Współczesnej, który napisał: "Każdy pojedynczy Żyd został pobity, ścigany, okradziony, znieważony i upokorzony.  SA-mani ściągali ich z łóżek i bezlitośnie bili w ich mieszkaniach, a potem ... gonili ich prawie na śmierć ... Krew płynęła wszędzie. " [9] Czy można sobie wyobrazić, że tysiące żydowskich dzieci zostanie wysłanych do szkoły przez rodziców rankiem po tej pamiętnej nocy, jeśli ataki na Żydów były tak przerażające i rozległe? Czy ktokolwiek z rodziców pozwoliłby swoim dzieciom iść do szkoły, gdyby sądzili, że istnieje nawet najmniejsze niebezpieczeństwo, że zostaną zaatakowane przez włóczące się gangi SA? Myślę, że odpowiedź brzmi zdecydowanie nie! Rzeczy godne pożałowania zdarzały się naprawdę, ale fantazje współczesnych historyków i pisarzy, takich jak Graml, są po prostu niewybaczalne.

Historia Grynszpana
To Herschel Feibel Grynszpan (Gruenspan) zainicjował  aferę Kryształowej Nocy, strzelając do sekretarza ambasady Niemiec w Paryżu, Ernsta vom Ratha. Historycy mówią nam, że 17-letni Grynszpan był po prostu biednym żydowskim chłopcem, którego doprowadzono do rozpaczy z powodu niesprawiedliwości wyrządzonej jego rodzinie i który w swojej głębokiej depresji zastrzelił młodego niemieckiego dyplomatę. Faktem jest jednak, że Grynszpan nie wykazał wcześniej żadnego zainteresowania losem swojej rodziny. Chciał się od nich uwolnić i pojechał do Paryża, by tam żyć sam. Kiedy francuska policja zapytała Grynszpana, dlaczego zastrzelił vom Ratha, przedstawił kilka sprzecznych wyjaśnień:
Wersja 1: Nie chciał zabić vom Ratha. Chciał zabić niemieckiego ambasadora, ale ponieważ osobiście nie znał ambasadora, zamiast tego przez pomyłkę zastrzelił Vom Ratha.
Wersja 2: Chciał się zabić, ale chciał to zrobić bezpośrednio pod portretem Adolfa Hitlera. W ten sposób miał nadzieję stać się symbolem dla Żydów, którzy byli codziennie mordowani w Niemczech.
Wersja 3: Nie zamierzał nikogo zabić. Chociaż trzymał w ręku pistolet, nie wiedział jak sobie z nim poradzić i po prostu przypadkowo wystrzelił.
Wersja 4: Nie pamiętał, co się stało, gdy stał w gabinecie vom Ratha. Pamiętał tylko, że był tam, ale nie pamiętał dlaczego.
Wersja 5: Nie mógł w ogóle zrozumieć pytania. Musiał być kompletne zamroczony, ponieważ nic już nie pamiętał.
I wreszcie wersja 6, którą kilka lat później przekazał urzędnikom niemieckim: Cokolwiek francuska policja zapisała o jego powodach, było nonsensem. Prawda jest taka, że ​​stręczył młodych chłopców sekretarzowi niemieckiej ambasady, ponieważ vom Rath był homoseksualistą i zastrzelił vom Ratha, ponieważ nie zapłacono mu za jego usługi. Jest to jedyne wyjaśnienie, które później wycofał podczas przesłuchania. Jednak żadne z tych wyjaśnień nie jest poprawne.

Prawdziwa historia jest o wiele mniej heroiczna. Grynszpan opuścił rodzinę w Hanowerze w Niemczech w 1936 roku po ukończeniu szkoły podstawowej  bez uzyskania świadectwa. Jego ojciec był krawcem, który przeniósł się z Polski do Niemiec po pierwszej wojnie światowej. Herschel miał reputację nielubiącego pracy i spędzał czas w domach swoich wujków w Brukseli i Paryżu. W lutym 1938 r. wygasła ważność jego polskiego paszportu, a rząd francuski odmówił przedłużenia zezwolenia na pobyt. W rezultacie jego paryski wuj nalegał by Herschel opuścił dom, ponieważ bał się, że będzie miał kłopoty z prawem. A teraz historia zaczyna być niezwykle interesująca. Chociaż Grynszpan nie miał pracy ani pieniędzy (wujek odmówił mu wsparcia), był jednak w stanie przeprowadzić się do hotelu. Jego hotel znajdował się tuż za rogiem obok urzędów ważnej i wpływowej organizacji żydowskiej, Międzynarodowej Ligi Przeciw Antysemityzmowi (LICA). Nasuwają się następujące pytania: Kto go wspierał po lutym 1938 r. i kto płacił za pokój w hotelu? Chociaż od lutego do listopada 1938 roku nie dysponował  wsparciem, a nawet ważnym dokumentem tożsamości, to jednak Grynszpan był w stanie zakupić pistolet za 250 franków rano 7 listopada 1938 roku, a następnie po godzinie, udać się do ambasady niemieckiej i strzelić do vom Ratha. Grynszpan został aresztowany na miejscu zdarzenia i został zabrany na posterunek policji. Mimo że był całkowicie nieznanym polskim Żydem bez pieniędzy i bez jawnych zwolenników, to jeden z najbardziej znanych francuskich prawników, Moro Giafferi, stawił się na posterunku policji kilka godzin po strzelaninie i powiedział policji, że jest  prawnikiem Grynszpana. Żadna informacja o strzelaninie nie mogła się pojawić w żadnej gazecie przed jego przybyciem. Jak więc Moro Giafferi mógł się dowiedzieć o strzelaninie? Dlaczego tak bardzo chciał bronić tego młodego cudzoziemca? I na koniec, kto płacił honoraria adwokackie? Jak się okazało, Giafferi dbał o Grynszpana przez kolejne lata. Zanim sprawa Grynszpana mogła się rozpocząć przed francuskim sądem, wybuchła wojna. Po zajęciu Francji przez Niemców został im przekazany przez władze francuskie. Następnie zabrany do Niemiec, gdzie był przesłuchiwany wiele razy, ale nigdy nie odbył się proces. Moro Giafferi, który w międzyczasie przeprowadził się do Szwajcarii, wciąż dobrze dbał o Grynszpana. Wielu niemieckich urzędników było aktywnie zainteresowanych tą sprawą. Chcieli, aby Grynszpan został postawiony przed sądem, ale to się nigdy nie wydarzyło. Krążyły pogłoski, że została zaplanowana data rozprawy, ale potem odkładano ją na nowo. Ilekroć jakiś urzędnik pytał, dlaczego Grynszpan nie został postawiony przed sądem, za każdym razem otrzymywał inną odpowiedź. Zasłona tajemnicy otaczająca ten przypadek została odsłonięta zaledwie kilka lat po wojnie, kiedy notatka została odkryta w setkach stron kartoteki Grynszpana. Ta pojedyncza krótka notatka stwierdzała po prostu, że proces przeciwko Grynszpanowi nie odbędzie się z powodów innych niż oficjalne. [10] Nie zawierała dalszych wyjaśnień. Chociaż reżim narodowo-socjalistyczny rzekomo popełnił największe z możliwych do wyobrażenia zbrodnie na Żydach, morderca Grynszpan przeżył wojnę i powrócił do Paryża. Dlaczego do Paryża, gdzie wciąż można go było aresztować i osądzić za morderstwo? Zamiast tego, otrzymał tam nowe imię i nowe dokumenty tożsamości. [11] Od kogo? Kto był w Paryżu, aby mu pomagać i jeszcze raz tak dobrze się nim opiekować? Nawiasem mówiąc, rodzina Grynszpana również przeżyła wojnę. Ojciec, matka, brat i siostra młodego człowieka zostali deportowani do Polski w wyniku polskiej afery paszportowej, a wkrótce potem mogli wyemigrować do Palestyny. O dziwo, miało to miejsce w czasie, gdy emigracja do Palestyny ​​była ograniczona do osób, które posiadały przynajmniej 1000 angielskich funtów w gotówce. Ojciec Grynszpana, ubogi krawiec, na pewno nigdy nie miał  4000 funtów. Wiele lat po wojnie ojciec zeznał na procesie Eichmanna w Jerozolimie, że on i jego rodzina musieli zrezygnować ze wszystkich swoich pieniędzy, z wyjątkiem dziesięciu marek na członka rodziny, kiedy przybyli na granicę polsko-niemiecką w październiku 1938 roku. [l2] W jaki sposób w ciągu tak krótkiego czasu zebrali 4.000 funtów angielskich na podróż do Palestyny? Kto zorganizował im ten transfer? Być może odpowiedź na wszystkie te pytania brzmi ... Moro Giafferi! Nie był on czarodziejem, ale kimś jeszcze potężniejszym: był radcą prawnym LICA. LICA została założona w Paryżu w 1933 r. przez Żyda Bernarda Lecache'a i działała jako walcząca organizacja propagandowa przeciwko realnemu lub wyimaginowanemu  antysemityzmowi. Jej główna siedziba znajduje się w Paryżu pod tym samym adresem, co w roku 1938. (Teraz znana jako LICRA, kilka lat temu bezskutecznie pozywała Roberta Faurissona). Moro Giafferi był wart swojej ceny, którą LICA wypłacała mu jako radcy prawnemu. Najwyraźniej podobały mu się spektakularne sceny. Osiągnął już międzynarodowy rozgłos na masowym spotkaniu w Paryżu po pożarach w Reichstagu w Berlinie w lutym 1933 roku. Nie wiedząc w ogóle, co się stało, wygłosił zjadliwe przemówienie przeciwko narodowym socjalistom, w którym oskarżył Hermanna Göringa o podpalenie. W lutym 1936 r. Giafferi pośpieszył do Davos w Szwajcarii, gdzie Żyd Dawid Frankfurter zastrzelił Wilhelma Gustloffa, szefa szwajcarskiego oddziału Niemieckiej Narodowej Partii Socjalistycznej. Podczas następnej rozprawy jasno ustalono, że Frankfurter był wynajętym mordercą przy wsparciu ze strony niezidentyfikowanej, ale wpływowej organizacji. Wszystkie poszlaki wskazywały na LICA, ale gdy Moro Giafferi był jego obrońcą, Frankfurter milczał o tym, kto, jeśli ktokolwiek, go zatrudnił. Co zadziwiające, odpowiedzi Frankfurtera na pytania o zabójstwo pokazały ten sam szablon co odpowiedzi Grynszpana prawie trzy lata później.

Kim byli prowokatorzy?
Podobnie jak medal, Noc Kryształowa ma dwie strony. Jedna strona leży w blasku historycznych badań, podczas gdy druga pozostaje w cieniu. Do tej pory nikt (przynajmniej z tego, co wiem) nie próbował zbadać tej ciemnej, ukrytej strony. Po wydarzeniach tej nocy, prawie wszyscy chcieli wiedzieć, kim są winowajcy. Dr Goebbels musiał oficjalnie wyjaśnić, że naród niemiecki był tak wściekły z powodu zabójstwa Ernsta vom Ratha, że ​​chciał ukarać Żydów i dlatego nastąpił pogrom. Goebbels jednak sam nie wierzył w tę historię. Kilka osób wyraziło podejrzenie, że tajna organizacja musiała zainicjować całą sprawę. Po prostu nie mógł uwierzyć, że coś tak dobrze zorganizowanego mogło być spontanicznym wybuchem. Trudno jest sobie wyobrazić, że jakikolwiek tajny, dobrze zorganizowany ruch opozycyjny mógł wywołać taki pogrom przy niezwykłej popularności ówczesnego reżimu narodowo-socjalistycznego. Teraz już wiemy więcej o niektórych tak zwanych organizacjach oporu, ale w owym czasie tak dobrze zorganizowane grupy opozycyjne wobec Hitlera wydawały się niedorzeczne, tak przytłaczająca była popularność i pewność siebie Hitlera i jego rządu. Chociaż narodowi socjaliści byli prawdopodobnie bardziej świadomi niebezpieczeństwa żydowskiej władzy i wpływów niż ktokolwiek inny, to jednak całkowicie ich nie docenili. W pewnym sensie byli zbyt naiwni. Jedną z konsekwencji tej ogromnej popularności i pewności siebie było to, że przywódcy partyjni po prostu nie mogli sobie wyobrazić, że to nie był jeden z ich kolegów, który stał za całą tą aferą . Wśród przywódców partyjnych palcami wskazywano we wszystkich kierunkach. Wydaje się, że w celu uniknięcia wewnętrznych sporów i szkód, jakie wyrządziłoby to ich publicznemu wizerunkowi, nigdy nie doszło do dochodzenia w celu ustalenia podżegaczy. Hitler uważał, że doktor Goebbels, jego najbliższy powiernik i jedyny człowiek, którego nigdy nie mógł porzucić, był prowokatorem. Jedynymi osobami faktycznie ukaranymi byli indywidualni SA-mani, którzy bezpośrednio uczestniczyli w pogromie i zostali oskarżeni w niemieckich sądach o morderstwo, napaść, grabieże lub inne przestępstwa, przez żydowskich lub niemieckich świadków tych zbrodni. Zanim jednak którykolwiek z tych przypadków rzeczywiście ujrzał światło dzienne, Hitler wydał specjalny dekret nakazujący odroczenie takich przypadków, aż oskarżeni zostaną osądzeni przez wewnętrzny sąd partyjny. Najpoważniejszą karą, którą sąd mógłby nałożyć, było wydalenie z partii. W ten sposób partia miała nadzieję usunąć wszystkich winnych ze swoich szeregów, zanim pojawią się jako oskarżeni w sądach karnych. W lutym 1939 r. naczelny sędzia partyjnego sądu, Walter Buch, zaraportował swoje wnioski Göringowi. Po zbadaniu raportu Bucha, a także wielu dokumentów z tysięcy przeprowadzonych po wojnie procesów tzw. nazistowskich zbrodniarzy i potwierdzonych oświadczeń tysięcy oskarżonych i świadków, udało mi się uzyskać szczegółowe i dokładne informacje oraz zrozumieć to, co faktycznie wydarzyło się podczas tych pamiętnych dni i nocy listopada 1938 r. Już 8 listopada 1938 r., dzień przed Nocą Kryształową,  podejrzane osoby, które nigdy wcześniej nie były widziane, nagle pojawiły się w kilku małych miasteczkach w Hesji, niedaleko granicy francusko-niemieckiej. Poszli do burmistrzów, Kreisleitów (przywódców partyjnych) i innych ważnych urzędników w tych miastach i pytali ich, jakie działania są planowane przeciwko Żydom. Urzędnicy byli raczej zaskoczeni tymi pytaniami i odpowiadali, że nie wiedzą o takich planach. Obcy zachowywali się tak, jakby byli zszokowani, słysząc to. Krzyczeli i narzekali, że trzeba coś zrobić przeciwko Żydom, a potem, bez dalszych wyjaśnień znikali. Większość osób, do których zwróciły się te nieznajome osoby, zgłosiła incydenty na policję lub omówiła je z przyjaciółmi. Zwykle traktowali obcych jako szalonych antysemitów i szybko zapomnieli o incydentach - aż do następnego wieczoru. W jednym przypadku dwóch mężczyzn, przebranych za członków SS, udało się do SA Standartenführera (pułkownika) i kazali mu zniszczyć pobliską synagogę. Aby zrozumieć absurdalność tego, trzeba wiedzieć, że SS i SA były całkowicie odrębnymi organizacjami. Prawdziwy członek SS nigdy nie próbowałby wydawać rozkazów jednostce SA. Ten przypadek pokazuje, że obcymi byli obcokrajowcy, którzy nie rozumieli nawet rozróżnień niemieckiego autorytetu. SA Standartenführer odrzucił żądania samozwańczych esesmanów i zgłosił incydent swoim przełożonym. Kiedy prowokatorzy zdali sobie sprawę, że ich wysiłki nie działają z lokalnymi urzędnikami, zmienili taktykę. Zamiast tego próbowali podżegać bezpośrednio ludzi na ulicach. W innym mieście, na przykład, dwaj mężczyźni pojawili się na rynku i zaczęli wygłaszać przemówienia do tamtejszych ludzi, próbując ich podżegać przeciwko Żydom. W końcu niektórzy ludzie rzeczywiście zaczęli szturm na synagogę, ale do tego czasu dwóch prowokatorów zniknęło. Podobne incydenty miały miejsce w kilku miastach. Niezidentyfikowani sprawcy pojawiali się nagle, wygłaszali przemówienia, zaczęli rzucać kamieniami w okna, burzyli żydowskie budynki, szkoły, szpitale i synagogi, a potem znikali. Te niezwykłe incydenty rozpoczęły się już 8 listopada, czyli przed śmiercią Ernsta vom Ratha. Jego śmierć została zgłoszona dopiero późnym wieczorem 8 listopada. Fakt, że ten dziwny wzorzec incydentów rozpoczął się już dzień wcześniej, dowodzi, że śmierć vom Ratha nie była bezpośrednią przyczyną wybuchu Kryształowej Nocy. Vom Rath wciąż żył, gdy zaczął się pogrom. A był to dopiero początek. Dobrze zorganizowane i powszechne incydenty rozpoczęły się wieczorem 9 listopada. Grupy składające się z pięciu czy sześciu młodych mężczyzn, uzbrojonych w metalowe pręty, szły ulicami, rozbijając okna sklepów. To nie byli nienawidzący Żydów SA-mani, rozwścieczeni morderstwem niemieckiego dyplomaty. Działali zbyt metodycznie, by mogli być motywowani gniewem. Wykonali swoją pracę bez żadnych widocznych emocji. Niemniej jednak to ich działania zachęciły niektóre inne osoby z najniższych klas społecznych do kontynuowania dzieła zniszczenia. Jest jeszcze inny tajemniczy aspekt tej sprawy. Kilku okręgowych i lokalnych liderów partyjnych (Kreisleiters i Ortsgruppenleiters) zostało obudzonych w środku nocy przez nagłe telefony. Ktoś twierdził, że dzwoni z regionalnej centrali partii lub regionalnego biura propagandowego i pytał, co dzieje się w mieście urzędnika. Jeśli urzędnik odpowiadał "Nic, jest cicho", rozmówca w niemieckim slangu twierdził, że otrzymał rozkaz, że Żydzi mają dziś "oberwać" i że odpowiedni urzędnik powinien wykonać rozkaz. W większości przypadków lider partii, z nagła obudzony, nawet nie rozumiał, co się stało. Niektórzy po prostu uznali telefon za żart i wrócili do łóżka. Inni oddzwaniali do biura. Jeśli udało im się dotrzeć do kogoś odpowiedzialnego, często mówiono im, że nikt nic nie wie na ten temat, ale jeśli dotarli tylko do niższego urzędnika, często mówiono im: "Jeśli masz taki rozkaz, lepiej idź i rób to, co ci powiedziano". Te rozmowy telefoniczne spowodowały poważne zamieszanie. Wszystko to wyszło na jaw kilka miesięcy później podczas procesów prowadzonych przez sąd partyjny. Sędzia stwierdził, że we wszystkich przypadkach doszło do nieporozumień w jednym lub innym ogniwie łańcucha dowodzenia, ale kiedy stanęli w obliczu przed z pozoru autentycznymi rozkazami zorganizowania demonstracji przeciwko Żydom, większość przywódców partyjnych po prostu nie wiedziała co robić.
Schemat pozornie sporadycznych incydentów antyżydowskich w małych miastach, zbiegł się później ze starannie zaplanowanymi wybuchami w wielu dużych miastach, co wyraźnie sugeruje pracę centralnie zorganizowanej grupy dobrze wyszkolonych agentów. Nawet krótko po Nocy Kryształowej wielu czołowych oficjeli partyjnych podejrzewało, że cała sprawa została centralnie skoordynowana. Co ważne, nawet Hermann Graml, jedyny zachodnioniemiecki historyk, który szczegółowo opisał Noc Kryształową, ostrożnie rozróżniał prowokatorów od ludzi, którzy po prostu zostali uniesieni przez swoje emocje i spontanicznie brali udział w zamieszkach i zniszczeniach. Bez podania najmniejszego dowodu, Graml twierdzi, że prowokatorzy zostali skierowani przez Goebbelsa.

Monachium w dniu 9 listopada
Podczas gdy wszystko to działo się w całej Rzeszy, w Monachium odbywały się wtedy specjalne doroczne uroczystości. Piętnaście lat wcześniej, w dniu 9 listopada 1923 r., ruch kierowany przez Adolfa Hitlera, Ericha von Ludendorffa (czołowego generała pierwszej wojny światowej) oraz dwie główne postaci w bawarskim rządzie usiłowali obalić legalny porządek i utworzyć nowy narodowy rząd. Powstanie lub pucz został zlikwidowany, a 16 powstańców zostało zastrzelonych obok Feldherrnhalle, słynnego zabytku w centrum Monachium. W związku z tym, 9 listopada był obchodzony co roku od 1933 roku jako dzień pamięci ofiar męczeńskich bohaterów ruchu narodowo-socjalistycznego. Adolf Hitler i weterani partii, a także wszyscy Gauleiterzy (regionalni przywódcy partyjni) spotykali się w Monachium z tej okazji. Hitler zazwyczaj wygłaszał przemówienie do wybranej publiczności weteranów partii w słynnej restauracji Buergerbraeukeller wieczorem 8 listopada. Następnie rano 9-go Hitler i weterani ponownie odtwarzali "Marsz do Feldherrnhalle" z 1923 roku. Wieczorem 9 lutego Führer zawsze organizował nieformalną kolację w Ratuszu Staromiejskim ("Alte Rathaus") ze starymi towarzyszami, a także ze wszystkimi Gauleiterami. O północy młodzi mężczyźni, którzy mieli wejść do SS i SA zostali zaprzysiężeni w Feldherrnhalle. Wszyscy Gauleiterzy i inni goście uczestniczyli w tej bardzo uroczystej ceremonii. Po jej zakończeniu opuścili Monachium i powrócili do swoich domów w całej Rzeszy. Oczywiste jest, że data 8 listopada została wybrana bardzo sprytnie. Coroczna uroczystość upamiętniająca tego dnia zapewniała, że ​​prawie wszyscy Gauleiterzy będą z dala od swoich biur macierzystych, kiedy rozpoczną się antyżydowskie demonstracje. Innymi słowy, faktyczne obowiązki decyzyjne, które normalnie były wykonywane przez Gauleiterów, były tymczasowo w rękach osób o niższych rangach i mniejszym doświadczeniu. Pomiędzy 8 a 10 listopada urzędnicy podwładni stawali się Gauleiterami, którzy byli albo w Monachium, albo w drodze na rocznicowe obchody. To tymczasowe przekazanie uprawnień decyzyjnych jest bardzo ważne, ponieważ przyczyniło się w znacznej części do późniejszego zamieszania i tym samym pomogło prowokatorom. Innym czynnikiem było to, że nikt nie spodziewał się żadnych problemów. W tym czasie Niemcy były jednym z najbardziej pokojowych krajów na świecie. Nie było powodu, by spodziewać się jakichkolwiek niepokojów. Dopiero podczas kolacji w Ratuszu Staromiejskim pierwsze sporadyczne doniesienia o zamieszkach i zniszczeniach dotarły do ​​Monachium. W tym samym czasie dowiedziano się, że Ernst vom Rath zmarł w Paryżu od ran.

Co robił Goebbels?
Po kolacji Führer wyszedł około godziny 18.00. i wrócił do swojego mieszkania. Dr Goebbels wstał i krótko opowiedział o najnowszych wiadomościach. Poinformował publiczność, że vom Rath zmarł i że w rezultacie demonstracje antyżydowskie wybuchły spontanicznie w dwóch lub trzech miejscach. Goebbels był znany ze swoich namiętnych i inspirujących przemówień. Ale to, co powiedział tego wieczoru, wcale nie było przemówieniem, a jedynie krótkim i bardzo nieformalnym oświadczeniem. Zwrócił uwagę, że czasy się skończyły, gdy Żydzi mogli zabijać Niemców bez kary. Zostaną teraz podjęte środki prawne. Niemniej jednak śmierć vom Ratha nie powinna być pretekstem do prywatnych działań przeciwko Żydom. Zasugerował, że Gauleiterzy i szef SA, Wiktor Lutze, powinni skontaktować się ze swoimi biurami domowymi, aby upewnić się, że pokój i porządek zostały utrzymane. Bardzo ważne jest zrozumienie, że dr Goebbels nie miał uprawnień do wydawania poleceń innym obecnym. Gauleiterzy jako koledzy byli w równej randze. W każdym razie to, co powiedział, było najwyraźniej tak rozsądne, że inni zgodzili się i zrobili to, co sugerował. Być może słyszeliście powszechny zarzut, że Goebbels rozpoczął pogrom w Noc Kryształową z płomiennym przemówieniem tego wieczoru 9 listopada. Ta powszechnie przyjęta historia jest fałszywa. Poniższe fakty wyjaśnią ten punkt:

    Jako Gauleiter w Berlinie, dr Goebbels nie miał władzy poza dzielnicą Berlina. Chociaż był on jednocześnie ministrem propagandy rządu niemieckiego, nie dawało mu to żadnej władzy nad urzędnikami partyjnymi. Co więcej, nie miał żadnej władzy nad SA ani SS.

Spośród wszystkich przywódców narodowych socjalistów, dr Goebbels zrozumiałby lepiej niż ktokolwiek inny olbrzymie szkody, jakie spowodowałby dla Niemiec antyżydowski pogrom. Rankiem 10 listopada, kiedy po raz pierwszy dowiedział się o stopniu zniszczeń i dewastacji poprzedniej nocy, był wściekły i zszokowany głupotą tych, którzy brali udział. Istnieją na to poważne dowody. W jaki sposób przemówienie wygłoszone po godz. 21 wieczorem 9 listopada mogłoby nawoływać do "pogromu", który zaczął się już dzień wcześniej, gdy pierwsi prowokatorzy pojawili się w urzędach miejskich i partyjnych, by przekonać urzędników do podjęcia działań przeciwko Żydom? Chociaż nie wiemy dokładnie, co dr Goebbels powiedział w swoim rzekomo ognistym przemówieniu, wiemy, co zrobili Gauleiterzy i dowódcy SA po zakończeniu przemówienia: poszli do telefonów i zadzwonili do swoich właściwych biur domowych, aby rozkazać swoim podwładnym, żeby robili wszystko, co konieczne, aby zachować spokój i porządek. Podkreślali, że pod żadnym pozorem nikt nie powinien brać udziału w demonstracjach. Te instrukcje telefoniczne zostały spisane w biurach przez każdego, kto pełnił służbę. Rozkazy od każdego Gauleitera były następnie przekazywane teleksem do innych biur w Gau lub dzielnicy. Te wiadomości teleksowe są nadal udokumentowane w archiwach i są dostępne dla każdego, kto chce je sprawdzić.

Rozkazy, aby zatrzymać pogrom.
Podczas gdy Gauleiterowie dzwonili do swoich domowych biur, szef SA, Viktor Lutze, nakazał wszystkim swoim bezpośrednim podwładnym, SA Gruppenführers, którzy byli razem z nim w Monachium, również zadzwonić do swoje biur. Lutze zarządził, aby w żadnym wypadku nie wolno było członkom SA uczestniczyć w demonstracjach przeciwko Żydom, a ponadto SA miała interweniować, aby powstrzymać jakiekolwiek demonstracje, które już trwają. W wyniku tych surowych rozkazów, ludzie z SA zaczęli pilnować żydowskich sklepów tamtej nocy, wszędzie tam, gdzie okna zostały uszkodzone. Nie ma żadnych wątpliwości co do tego postanowienia Lutze, ponieważ mamy powojenne zeznania sądowe kilku świadków, które to potwierdzają. SS i policja otrzymały podobne rozkazy, by przywrócić pokój i porządek. Himmler nakazał Reinhardowi Heydrichowi zapobiec wszelkiemu zniszczeniu własności i chronić Żydów przed demonstrantami. Teleksowa wiadomość tego rozkazu nadal istnieje. Znajduje się w aktach Międzynarodowego Trybunału Wojskowego w Norymberdze. Jednak podczas procesu norymberskiego zlecenie teleksowe zostało przedstawione w trzech różnych formach, z naniesionymi (podrobionymi) poprawkami w celu zmiany pierwotnego znaczenia. W mojej książce Feuerzeichen podjęłam się przywrócenia oryginalnego tekstu. Adolf Hitler dołączył do uroczystości o północy w Feldherrnhalle. Dopiero po powrocie do mieszkania o pierwszej w nocy dowiedział się o demonstracjach, które miały miejsce w Monachium, podczas których podpalono jedną synagogę. Był wściekły i natychmiast nakazał wizytę szefowi policji w Monachium. Hitler kazał mu natychmiast ugasić ogień i upewnić się, że w Monachium nie doszło do żadnych innych zniewag. Następnie wezwał różnych funkcjonariuszy policji i partii w całej Rzeszy, aby dowiedzieć się o zasięgu i rozmiarach tych demonstracji. W końcu rozkazał wysłać rozkaz teleksem do wszystkich biur Gauleiterów, w którym czytamy: "Na wyraźny rozkaz najwyższych władz, podpalania żydowskich firm i innych ich własności nie mogą w żadnym wypadku mieć miejsca." Nie wspominano o synagogach, najwyraźniej dlatego, że Hitler wciąż nie był świadomy palenia synagog, poza tą w Monachium.

W jaki sposób SA angażuje się pomimo rozkazów od swoich liderów?
Jak to możliwe, że pomimo tych stanowczych rozkazów można było dokonać tak wielu zniszczeń i że mogło uczestniczyć w nich tak wielu członków SA? Zgodnie z dokumentacją, co najmniej trzy z 28 grup SA nie wykonały poleceń szefa SA Lutze. Zamiast tego wysłali swoich ludzi, by niszczyli synagogi i żydowskie budynki. W efekcie zrobili dokładnie odwrotnie, niż to co rozkazał Lutze. To, co się wydarzyło, wynika jasno z zeznań i dowodów przedstawionych podczas powojennych procesów przeciwko byłym członkom SA oskarżonym o udział w zamieszkach. Procesy, które odbyły się w latach 1946-1952, opierały się w dużym stopniu na raporcie szefa 50 Brygady SA Karla Lucke i zaczynają się od słów: "W dniu 10 listopada 1938 r., o godzinie 3 rano, otrzymałem następujący rozkaz: "Postanowieniem Gruppenführera wszystkie żydowskie synagogi w rejonie brygady zostaną natychmiast wysadzone w powietrze lub podpalone". Lucke następnie zawarł w swoim raporcie listę synagog, które zostały zniszczone przez członków jego brygady. Raport ten został przytoczony przez prokuraturę trybunału norymberskiego i praktycznie wszystkich historyków "konsensusu" jako dowód na to, że SA otrzymała rozkazy zniszczenia żydowskich sklepów i synagog. Sprzeczność między faktycznie wydanymi rozkazami, a oświadczeniem złożonym w sprawozdaniu Lucke wymaga szczegółowego wyjaśnienia. 9 listopada lider grupy SA Mannheim Herbert Fust przebywał w Monachium wraz z innymi liderami grup SA oraz szefem sztabu SA Wiktorem Lutze. Kiedy Lutze rozkazał przywódcom grup skontaktować się z lokalnymi biurami, aby powstrzymać wszystkie antyżydowskie demonstracje, Fust wraz z innymi przywódcami SA to właśnie zrobił. Zadzwonił do swojego biura w Mannheim i przekazał rozkazy, które otrzymał od Lutza. Osobnik, który był na służbie tej nocy w biurze SA w Mannheim i który otrzymał rozkaz Fusta, potwierdził, że to zrozumiał, a potem odłożył słuchawkę, ale nigdy nie przekazał rozkazu, który otrzymał. Zamiast tego przekazał dokładnie odwrotny rozkaz. Zgodnie z normalną procedurą mężczyzna dyżurujący przy telefonie natychmiast powinien zadzwonić do zastępcy lidera grupy, Lucke, który był w pobliskim Darmstadt. Zamiast tego zadzwonił do Oberführera (starszego pułkownika) SA Fritscha i poprosił go aby przyszedł do biura. Fritsch był znany z tego, że nie był szczególnie pojętny. Kiedy przybył, osobnik, który odebrał telefon, pokazał mu małą kartkę papieru z zapisem, który mówił, że synagogi w okręgu Mannheim mają zostać zniszczone. Mężczyzna, który odebrał telefon, wyjaśnił Fritschowi, że rozkaz właśnie przybył z Monachium. Wolno myślący Fritsch nie wiedział, co robić i zadzwonił do miejscowego Kreisleitera (lidera partii dystryktu) i jego zastępcy. Ci dwaj mężczyźni przybyli do biura SA i omówili sytuację, a jednocześnie dyżurujący przy telefonie powiadomił innych liderów SA, ale nadal nie był poinformowany zastępca szefa grupy Lucke. W międzyczasie zniknęła kartka papieru z fałszywym rozkazem, a ludzie SA, którzy teraz przybyli do kwatery głównej, spotkali się tylko z Kreisleiterem, który poinformował ich o rozkazie, który według niego przyszedł z Monachium. Nikt nie prosił o dalsze potwierdzenie. Następnie członkowie SA wyruszyli, aby rozpocząć zniszczenie. Kilka godzin później, gdy cała akcja była już prawie zakończona, wartownik dyżurujący przy telefonie ostatecznie dodzwonił się do zastępcy lidera grupy Lucke i przekazał fałszywy rozkaz. Poinformował go także, że akcja trwa już od kilku godzin. Ponieważ w tym czasie było juz po wszystkim Lucke także nie potwierdził rozkazu. Była już trzecia nad ranem. Lucke następnie zaalarmował Standartenführera swojej brygady i przeprowadzono zniszczenia w okręgu Darmstadt. O 8 rano następnego ranka Lucke usiadł i napisał raport, który później został zacytowany w norymberskim trybunale. W rzeczywistości, jak już wykazano, nie było rozkazu Gruppenführera z Monachium do podpalenia lub zniszczenia żadnej żydowskiej własności. To, kim był strażnik, który przekazał fałszywy rozkaz, pozostaje tajemnicą. Podczas powojennych procesów przeciwko członkom tej jednostki SA żaden z sędziów nie poprosił o nazwisko lub tożsamość tego strażnika telefonicznego. Ten tajemniczy mężczyzna był prawdopodobnie agentem dla tych, którzy faktycznie stali za Nocą Kryształową.

Ukaranie Żydów grzywnami
Wcześnie rano po nocy kryształowej minister propagandy dr Goebbels oznajmił w audycji radiowej, że wszelkie działania przeciwko Żydom były surowo zabronione. Ostrzegł, że surowe kary zostaną nałożone na każdego, kto nie zastosował się do tego rozkazu. Wyjaśnił również, że kwestia żydowska zostanie rozwiązana wyłącznie środkami prawnymi. Jak już wspomniano, niemiecki rząd i urzędnicy partyjni byli wściekli na to, co się stało. Hermann Göring, który był odpowiedzialny za gospodarkę Niemiec, skarżył się, że nie będzie możliwe zastąpienie specjalnych szyb w uszkodzonych witrynach sklepowych, ponieważ nie zostały one wyprodukowane w Niemczech. Musiałyby zostać przywiezione z Belgii i kosztowałby wiele cennej obcej waluty. Rzeszy brakowało tej waluty z powodu żydowskiego bojkotu niemieckich towarów. Göring postanowił więc, że ponieważ niedobór ten spowodowali Żydzi, to oni musieli zapłacić za potłuczone szkło. Nałożył na niemieckich Żydów karę w wysokości miliarda marek. Ta grzywna jest zawsze wymieniana przez każdego, kto pisze o nocy kryształowej. Jednak historycy i inni autorzy niezmiennie zaniedbują wyjaśnienie przyczyny nałożenia grzywny. Niewątpliwie niesprawiedliwe było zmuszanie Żydów do płacenia za szkody, których nie spowodowali. Göring to rozumiał. Prywatnie usprawiedliwił grzywnę, powołując się na fakt, że w 1933 roku ogłoszono żydowską deklarację wojny przeciwko Niemcom w imieniu milionów Żydów na całym świecie. Mogli więc teraz pomóc współwyznawcom w Niemczech ponieść konsekwencje bojkotu. Należy również zauważyć, że tylko niemieccy Żydzi posiadający aktywa o wartości powyżej 5 000 marek w gotówce musieli wnieść wkład w grzywnę. W 1938 roku, kiedy ceny były bardzo niskie, 5 000 marek niemieckich było małą fortuną. Każdy, kto ma tyle pieniędzy w gotówce, z pewnością miałby znacznie więcej bogactwa w innych aktywach, a zatem mógł sobie pozwolić na opłacenie wymierzonej części grzywny bez ograniczania się do ubóstwa.

Konsekwencje Nocy Kryształowej
Często mówi się, że incydent ten był oficjalnym początkiem niemieckiego "ostatecznego rozwiązania kwestii żydowskiej". Jest to prawdą, ale "ostateczne rozwiązanie" nie oznaczało fizycznej eksterminacji oznaczało jedynie emigrację Żydów z Niemiec. Bezpośrednio po Nocy Kryształowej Hitler nakazał utworzenie centralnej agencji, która jak najszybciej zorganizuje emigrację Żydów z Niemiec. W związku z tym Göring założył Centralne Biuro ds. Emigracji Żydowskiej ("Reichszentrale fuer die juedische Auswanderung") z Reinhardem Heydrichem jako dyrektorem. Ta agencja połączyła różne departamenty rządowe zaangażowane w emigrację żydowską. Uproszczono oficjalne procedury emigracji żydowskiej, ale agencji była poważnie utrudniona przez niechęć prawie wszystkich krajów do przyjmowania Żydów. Jedynym krajem, do którego Żydzi mogli nadal łatwo emigrować, była Palestyna, pod warunkiem, że posiadali po tysiąc funtów szterlingów, zgodnie z wymaganiami tamtejszych władz brytyjskich. Pomimo korzystnych warunków umowy "Haavara", niewielu niemieckich Żydów było gotowych wyemigrować do Palestyny. W owym czasie Palestyna była dopiero na początku rozwoju. Był to nadal agrarny kraj z bardzo małym przemysłem. Dopiero po przybyciu tysięcy niemieckich Żydów z ich kapitałem i doświadczeniem, tak naprawdę rozpoczął się tam rozwój przemysłowy. Żydzi w Niemczech byli na ogół zatrudnieni w handlu, przemyśle lub w wolnych zawodach. W Palestynie nie mieli takich możliwości. Na przykład w latach trzydziestych praktycznie nie istniała struktura finansowa w Palestynie. Nie było rynku pieniężnego, giełdy papierów wartościowych ani bankowości inwestycyjnej. W jaki sposób biznesmeni mogą działać w takim środowisku? Ponieważ tak niewielu Żydów chciało wyemigrować do Palestyny, podjęto szczególne wysiłki, aby otworzyć drzwi do innych krajów, ale okazało się to bardzo trudne. Zamożne narody nie chciały żydowskich imigrantów, a biedne kraje były dla nich bardzo nieatrakcyjne. Latem 1938 r. powołano międzyrządowy Komitet ds. Uchodźców, którego dyrektorem był amerykański prawnik George Rublee. W styczniu 1939 r. (czyli po nocy kryształowej) Rublee i rząd niemiecki podpisali porozumienie, na mocy którego wszyscy niemieccy Żydzi mogli wyemigrować do wybranego kraju. Co ciekawe, to ojciec przyszłego amerykańskiego prezydenta i ojciec przyszłego niemieckiego prezydenta są tymi, którzy nieomal storpedowali tę umowę: Joseph Kennedy, ambasador USA w Wielkiej Brytanii i Ernst von Weizsaecker, sekretarz stanu niemieckiego ministerstwa spraw zagranicznych i ojciec obecnego prezydenta Niemieckiej Republiki Federalnej. Adolf Hitler osobiście interweniował w procesie negocjacyjnym i uchronił umowę, wysyłając do Londynu prezydenta Reichsbanku Hjalmara Schachta, aby negocjował z Rublee. Sam Rublee nazwał ją później "sensacyjną umową" - i rzeczywiście była sensacyjna. Specjalne uzgodnienia między Międzyrządowym Komitetem, a rządami poszczególnych krajów gwarantowałyby bezpieczeństwo finansowe migrujących Żydów. Miały zostać utworzone obozy szkoleniowe przygotowujące emigrantów do nowych miejsc pracy w ich przyszłych ojczyznach. Żydzi w Niemczech, którzy mieli więcej niż 45 lat, mogli albo emigrować, albo pozostać w Niemczech. Jeśli zdecydują się pozostać, będą zwolnieni z ograniczeń dyskryminacyjnych. Będą w stanie żyć i pracować tam gdzie chcą. Ich bezpieczeństwo socjalne byłoby gwarantowane przez rząd Rzeszy, tak samo, jak w przypadku każdego obywatela niemieckiego. Jak później zauważył  Rublee, nie było praktycznie żadnych incydentów przeciwko Żydom w okresie między podpisaniem porozumienia a wybuchem wojny we wrześniu 1939 r. Centralne Biuro ds. Emigracji Żydowskiej, które zostało zorganizowane wkrótce po Nocy Kryształowej, opierało się na postanowieniach planu Rublee. Powstała równoległa organizacja żydowska, Związek Żydów Rzeszy w Niemczech ("Reichsvereinigung der Juden in Deutschland"). Jej zadaniem było doradzanie Żydom we wszystkich sprawach emigracyjnych i działanie w imieniu Żydów w Centralnym Urzędzie Rzeszy. Obie agencje ściśle ze sobą współpracowały w celu ułatwienia emigracji żydowskiej w jak największym stopniu. Ponadto SS i niektóre inne organizacje narodowo-socjalistyczne współpracowały z organizacjami syjonistycznymi w celu ułatwienia żydowskiej emigracji. Grupy żydowskie bardzo doceniały współpracę SS. Na przykład SS założyło ośrodki szkoleniowe, w których potencjalni żydowscy emigranci zdobyli nowe umiejętności zawodowe, aby przygotować ich do nowego życia.

Dzięki umowie transferowej i planowi Rublee setki tysięcy Żydów wyemigrowało z Europy do Palestyny. We wrześniu 1940 r. żydowska agencja prasowa w Palestynie, "Palcor", poinformowała, że ​​z niemieckiej Rzeszy przybyło już 500 000 żydowskich emigrantów, w tym z Austrii, Sudetów, Czech i Moraw oraz z Polski rządzonej przez Niemców. Niemniej jednak po 1950 r. twierdzono, że całkowita liczba emigrantów żydowskich do Palestyny ​​ze wszystkich krajów europejskich wynosiła tylko około 80 000. Co stało się z pozostałymi 420 000 Żydów? W 1940 roku prawdopodobnie nie mieli pojęcia, że ​​później mieli zostać "zagazowani"!

Wnioski
Próbowałam wskazać tylko na kilka niewspomnianych aspektów sprawy Nocy Kryształowej, które, moim zdaniem, dają obraz tego, co faktycznie się wydarzyło. Jestem przekonana, że ani niemiecki rząd, ani przywódcy partii nie inspirowali zamieszek. Ostatecznie to nie Żydzi, ale Niemcy ucierpieli najbardziej w wyniku tego wydarzenia. Nawet osoby sympatyzujące z narodowym socjalizmem wciąż są zbulwersowane, gdy myślą o Kryształowej Nocy. Wielu odnosi wrażenie, że morderstwo i podpalenie były dość powszechne pod rządami narodowych socjalistów i że żaden Żyd nie mógł być pewny swojego życia ani własności. Nazistowskie Niemcy były podobno krajem bez praw obywatelskich. Incydent ten był rzeczywiście jednym z najciemniejszych epizodów historii Niemiec w latach 1933-1945. Jednak na podstawie wszystkich dostępnych dowodów, demonstracje te nie zostały wymyślone ani zorganizowane przez partię niemiecką lub przedstawicieli rządu. W rzeczywistości byli całkowicie zaskoczeni i zszokowani, gdy dowiedzieli się o zamieszkach i zniszczeniach. Pogrom musiał zostać wymyślony i zorganizowany przez tych, którzy faktycznie na nim skorzystali i którzy chcieli zniszczyć Niemcy.

Kim oni mogli być?

Jeśli weźmiemy pod uwagę głębokie zaangażowanie żydowskiej organizacji LICA w zabójstwo Vom Ratha, możemy zapytać: czy sami Żydzi mieli nadzieję skorzystać z pogromu? W następstwie Kryształowej Nocy prasa światowa stała się wyjątkowo sympatyczna dla Żydów, czego właśnie przede wszystkim chcieli. Szczególnie syjoniści liczyli na ogólnoświatowe wsparcie w walce z Anglią, która wówczas rządziła Palestyną. Żydowska imigracja do Palestyny ​​była w tym czasie ściśle ograniczona przez Brytyjczyków z powodu gwałtownego sprzeciwu Arabów wobec przybycia coraz większej liczby Żydów. W rezultacie liczba żydowskich imigrantów spadła w 1938 r. do najniższego poziomu od początku wieku, kiedy rozpoczęła się masowa migracja syjonistów do Palestyny. Aby ustabilizować sytuację, Brytyjczycy sformułowali plan podziału, dzieląc Palestynę na części arabską i żydowską. Mimo poważnych zastrzeżeń Żydzi zgodzili się na ten plan, ale Arabowie tego nie zrobili. Odpowiedzieli powstaniem znanym jako Arabska Rewolta. W marcu 1938 r. rząd brytyjski wysłał sir Harolda MacMichaelsa jako wysokiego komisarza do Palestyny. Udało mu się stłumić powstanie, ale aby ułagodzić Arabów, obiecał nakłonić swój rząd do porzucenia planu podziału i powstrzymania dalszej imigracji żydowskiej. MacMichaels powrócił do Londynu w październiku 1938 r., aby przedyskutować swoje propozycje z brytyjskim parlamentem. Planowana data ostatecznej decyzji to 8 listopada 1938 r., dzień, w którym faktycznie rozpoczęła się Noc Kryształowa. Sekretarz ambasady Niemiec Ernst vom Rath został zastrzelony zaledwie dzień wcześniej, 7 listopada. Konspiratorzy bez wątpienia mieli nadzieję, że vom Rath umrze natychmiast i  demonstracje antyżydowskie prawdopodobnie również rozpoczną się 7 listopada. Czy ktoś mógłby mieć nadzieję, że pogrom w pobliskich Niemczech wpłynie na Brytyjczyków, aby zmienili swoją politykę w Palestynie? A może skłoniłoby to świat zewnętrzny do wywarcia nacisku na Wielką Brytanię, aby otworzyła Palestynę na Żydów, którzy byli tak strasznie traktowani w Niemczech? Nie mogę udzielić żadnych konkretnych odpowiedzi. Mogę tylko spekulować, kim naprawdę byli spiskowcy kryjący się za Nocą Kryształową i co do ich motywów. Dla mnie wydaje się całkowicie prawdopodobne, że zaangażowane były pewne grupy żydowskie. LICA prawie na pewno brała udział w zabójstwie vom Ratha. W każdym razie incydent Nocy Kryształowej nie był wyrazem woli narodu niemieckiego. Nie był też zorganizowany przez dr. Goebbelsa ani żadnego z niemieckich przywódców. Wręcz przeciwnie, był starannie zorganizowany przez ludzi, którzy pracowali w cieniu.

https://archive.org/details/KristallnachtByIngridWeckert

	kotlet
	20 sierpnia 2019 09:05